Bu yazı yalnız idman yazısı deyil, həm də bəzi xüsusiyyətlərimizə idman hadisəsi üzərindən baxış səciyyəsi daşıyır.

Məlum olduğu kimi, dünən Monakoda keçirilən püşkatma mərasimində üzərinə milli komanda funksiyası yüklədiyimiz “Qarabağ”ın püşkünə “Çelsi” (İngiltərə), “Liverpul” (İngiltərə), “Benfika” (Portuqaliya), “Ayntraxt Frankfurt” (Almaniya), “Ayaks (Niderland)”, “Napoli” (İtaliya), “Atletik Bilbao (İspaniya)”, “Kopenhagen” (Danimarka) kimi “əjdaha” komandalar düşüb.

Bu komandaların hamısı dünyanın ən güclü liqalarında, eləcə də qitə birinciliklərində dəfələrlə çempion olmuş komandalardır, muzeyləri kuboklarla doludurr, hər il Çempionlar Liqasında, Avroliqada oynayır, son “səkkizliy”ə qalırlar, tək bir oyunçularının qiyməti “Qarabağ”ın bütün heyətinin bazar qitmətindən artıqdır.

Ancaq turnirin adı üstündədir: Çempionlar Liqası. Burada qitənin ən say-seçmə, bir neçə mərhələdən ələnib gəlmiş klubları təmsil olunur, bu liqada zəif rəqib yoxdur.

Hətta “Qarabağ”ın püşkünə daha çətin rəqiblər düşə bilərdi: “Real-Madrid”, “Barselona”, “Mançester Yunayted”, PSJ, “Yuventus”, “Bavariya”, “Sportinq”, “PSV Eyndhoven” və s. Onda necə olacaqdı?

Böyümək, güclü olmaq, güclülər dəstəsində oynamaq istəyən komanda bu cür “əjdaha”larla döşə-döşə gəlməkdən qorxmamalıdır, onlarla baş-başa oynamağı gözə almalıdır. Məsəl var, deyərlər: “Qurddan qorxan meşəyə getməz”.

İndi “Qarabağ” da qitənin ən güclü komandalarına məğlub olacağından qorxurdusa, prinsipcə, Çempionlar Liqasında oynamaqdan imtina edər, pley-off oynadığı “Farensvaroş”dan daha bir-iki qol yeyib Avroliqaya yollanar, orada da bir rəqibə uduzanda, biriylə heç-heçə edər, birini də udar, başını girləyər, sifətini qoruyar, pulunu qazanardı.

Ancaq “Qarabağ” elə etmədi, dirəşdi, ard-arda qələbələr qazandı və qitənin ən güclü komandalarının sırasında yer aldı. Demək, komanda da bir özünəinam var.

Bunun üstündən bir sıra azarkeşlərimizin (onların içində tanınmış ziyalılar, imzalar da var) dünəndən bəri “Qarabağ”ın düçar olacağı məğlubiyyətlər üçün ah-nalə etməsi təəssüf doğrurur. Yenə efirdə “bizi aşsüzənə döndərəcəklər”, “qapımızı dəlik-deşik edəcəklər”, “bu liqada oynamaq bizə lazım deyildi, biabırçılıq olacaq”, “komandamızı parçalayacaqlar” kimi ifadələr uçuşur. Bəziləri daha biədəb ifadələr tapır, yumşaq desək, zorakılığa məruz qalmaqdan danışır.

Heç kəs inciməsin, bu, əziklik, başıqapazlılıq sindromudur. Bu, uzun illər məğlubiyyətlər seriyası yaşamağımızın nəticəsidir, aşağı-yuxarı hamımızda var və əvvəl-axır bundan yaxa qurtarmalıyıq. Bu, bizdə I Qarabağ müharibəsindən sonra formalaşmışdı. Qarabağı işğaldan azad etdik, amma o sindromdan xilas olmadıq. Nəhayət, “Qarabağ” və onun qələbələri, bizə yaşatdığı qürur bu əzikliyə qalib gəlməlidir.

Bir şeyi bilmək lazımdır ki, bu, futboldur. Burada rəqibə 0:5 hesabı ilə uduzmaq millətin, xalqın müharibədə uduzması demək deyil, bir idman klubunun başqa bir idman klubuna uduzmasıdır. Bu, heç o demək də deyil ki, böyük hesabla uduzan komanda dərhal dağılacaq, idman karyerasını sonlandıracaq. Xeyr, o komanda gələn bir də bu cür yarışlara qatılacaq və ola bilər, 1 il, 5 il öncə onu böyük hesabla məğlub etmiş komandaya eyni hesabla qalib gələcək.

Futbolda belə şeylər çox olur. Çox vaxt “Barselona”ya uduzan “Bavariya” 5-6 il öncə ispanların başına nə oyun açdı, yadınızdadır? Qapısına 7 qol vurdu.

Yaxud Almaniya millisi 2010-cu ildə Brazilyada keçirilən mundialda meydan sahiblərinin – “pentakampeon” və “sambaçılar” adlandırılan komandanın qapısına 7 qol vurmadımı?

Söz yox, “Qarabağ”a çətin olacaq, amma ağlaşma qurmağın da yeri yoxdur. Rəqiblərin güclü, həm də çox güclü olması o demək deyil ki, biz məğlubiyyətlərlə indidən barışmalıyıq və oyun gününü gözləməliyik ki, minimal hesabla uduzaq, rahatlaşaq. Elə futbol, elə idman yoxdur.

Bu, iki güləşənin birinin yarışın gedəcəyi çəmənliyi tikandan, şüşə qırığından təmizləməsi kimi bir şeydir, adam düşünür ki, yıxılanda kürəyi yaralanmasın.

“Əjdaha”ların bir oyunçusunun qiymətinə gəlincə, bunu da çox ürəyə salmaq olmaz. Lamin Yamal da iki ayaq, iki qol, bir başa, eyni cür əzələ kütləsinə malikdir, Nəriman Axundzadə də. Yamalın bizimkindən bir az ustalığı, təcrübəsi, əzmi, dözümü, reklamı, maaşı artıq ola bilər. Biri dünyanın ən yaxşı komandasında, o biri də öz ölkəsinin 1 nömrəli komandasında oynayır, amma bu, o demək deyil ki, Yamal “Ferrari”dir, Nəriman isə “Lada-07”. Elə deyil. “Qarabağ” ötən il dünya ulduzu Marselonun oynadığı yunan klubuna qalib gəlmədimi? “Dünya ulduzu”, “yüz milyonluq oyunçular” söhbəti çox şişirdilib.

Bir şeyi də nəzərə alaq: 35 il öncə təkcə Bakını yox, bütün Azərbaycanı təmsil edən “Neftçi” SSRİ birinciliyinin güclülələr dəstəsində 13-14-cü yeri tutaraq, aşağı diviziona düşməyəndə necə sevinirdik, “şükür, güclülər dəstəsində qaldıq” deyirdik, indi komandamız Avropanın güclülər dəstəsində oynayır, ağlaşma qururuq.

Baxaq, görək, 35 il öncə gur-guruldayan “Dinamo”lar (Kiyev, Moskva, Minsk və Tiflisin eyni adlı klubları), “Spartak”, “Zenit”, “Torpedo” hardadırlar, “Qarabağ” haradadır.

“Tütək səsi” filminin personajı İsfəndiyar kişinin Qılınc Qurbana dediyi söz olmasın, inamınızı itirməyin, Qurbanın da inamına zərbə vurmayın.